Rewizor

Spektakl pochodzi z otwartych zasobów Ninateki.

Reżyseria – Jerzy Stuhr
Autor pierwowzoru – Nikołaj Wasilijewicz Gogol
Muzyka – Krzysztof Suchodolski
Zdjęcia – Jolanta Dylewska
Montaż – Artur Wojewoda
Scenografia – Ryszard Melliwa
Kostiumy – Zofia Ines Lewczuk
Charakteryzacja – Ludmiła Pilecka
Dekoracja – Katarzyna Dobrowolska
Producent – Maria Guzy, Beata Merkowska Golonka

Współczesne odczytanie komedii satyrycznej Gogola w reżyserii Jerzego Stuhra i gwiazdorskiej obsadzie po 37 latach od ostatniej inscenizacji w Teatrze TV – pamiętnego spektaklu Jerzego Gruzy z Tadeuszem Łomnickim w roli Horodniczego (premiera 1977).

Rewizor to arcydzieło dramaturgii rosyjskiej z jednej strony bezlitośnie demaskuje realia carskiej Rosji i stosunki panujące na prowincji, z drugiej podkreśla to, co jest ponadczasowe, czyli ludzkie wady i tzw. układy funkcjonujące w każdym społeczeństwie i systemie, który opiera się na strachu.

Do prowincjonalnego miasteczka trafia przejazdem hulaka i uwodziciel – Chlestakow (debiutujący na ekranie Adam Serowaniec). Fatalny zbieg okoliczności sprawia, że miejscowa elita bierze go za podróżującego incognito rewizora, „z najwyższego rozkazu” kontrolującego całą gubernię. Władze miasteczka, z Horodniczym (Jerzy Stuhr) na czele, mają wiele do ukrycia, dlatego próbują zrobić jak najlepsze wrażenie na ważnym gościu. Znajdujący się w poważnych tarapatach finansowych Chlestakow skwapliwie wciela się w przypisaną mu rolę. Bierze sowite łapówki, chętnie nadstawia ucha na donosy i pochlebstwa małomiasteczkowych notabli, umizguje się do żony i córki Horodniczego, który udzielił mu gościny. W oczach prowincjuszy uchodzi za człowieka, który może wszystko  Gdy sytuacja go przerasta, cichaczem czmycha. Jego prywatny list, przejęty przez miejscowych dygnitarzy, ujawnia straszną prawdę.

Jerzemu Stuhrowi – reżyserowi spektaklu – udało się znakomicie wydobyć komizm i sens utworu. Twórca, który wcielił się także w rolę Horodniczego, skupił się na społecznych realiach utworu (rozpasanie i bezczelność władzy, korupcja, strach przed zwierzchnikiem). Sztuka została zrealizowana w scenerii klasycznej z elementami wizualnymi współczesnymi, tak aby satyrę Gogola przybliżyć polskiemu widzowi i jednocześnie być wiernym oryginałowi.