Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera

Hanna Baltyn  Ludzie

Zygmunt Hübner – in memoriam (12.01.2014)

Wieczór Zygmunt Hübner: in memoriam upamiętniał 25. rocznicę jego śmierci, kończył trwające przez kilka styczniowych dni przeglądy Jego dzieł i nosił tytuł Lista obecności.

Hanna Baltyn  Recenzje

Aktor, autor i widz

Schaeffer, zwykle kojarzony z muzyką eksperymentalną i półimprowizowanymi eksperymentami scenicznymi, odżegnuje się w wywiadach od intencji tworzenia sztuki elitarnej. I w Ostatniej sztuce daje tego dowód.

Ewa Danuta Godziszewska  Recenzje

Historia wesoła, a ogromnie przez to smutna

Igor Gorzkowski – reżyserujący tę sztukę w Teatrze Powszechnym – wyczuł doskonale, że Rewizor nie wymaga nachalnych uwspółcześnień.

Tomasz Mościcki  Recenzje

Hipster „słoikiem” podszyty

Gdyby Piotr Ratajczak dosłownie powtórzył w swoim przedstawieniu scenariusz Kondratiuka – całość byłaby i anachroniczna, i kompletnie dziś niezrozumiała. Stało się inaczej.

Tomasz Mościcki  Recenzje

Szwarccharakter na opak

Uwodziciel z Teatru Powszechnego, dzieło niezalecające się skalą zalicza się do pewnej specyficznej kategorii bytów.

Małgorzata Piekutowa  Recenzje

Ćwiczenia z Majdanu

Forma, którą wybrał Klemm, pomaga angażować się aktorom, ale nie zarazi całej widowni.

Karolina Matuszewska  Recenzje

Niech żyje wojna!

Panowie głęboko wzięli sobie do serca hasło Hübnera i nie tyle wtrącili się do powieści hrabiego Tołstoja, ile wleźli w nią buciorami, rozepchali na wszystkie strony i wygodnie się w niej rozsiedli.

Tomasz Mościcki  Recenzje

Godzina skeczów (czegoś) męczących

Ani mnie dziś Quo vadis Sienkiewicza ziębi, ani grzeje, nicowanie tej mocno zetlałej już powieści jest czynem nieprzesadnej odwagi.

Ewa Danuta Godziszewska  Recenzje

Bryk z Warszawki

Kleczewska robi przedstawienie hermetyczne, środowiskowe, prowadzi swoją prywatną wojenkę nad głowami obojętnych widzów.

Karolina Matuszewska  Recenzje

Rap o biednych i bogatych

Iwona, księżniczka z Burbona za bardzo przypomina zwyczajną, plakatową agitkę próbującą uwrażliwić nas na kwestie społecznej krzywdy.

Tomasz Mościcki  Recenzje

Hübner się marszczy

Czy przedstawienie spółki Sztarbowski/Faruga wnosi coś nowego do naszego myślenia o arcydziele Prusa, czy przybliża je dzisiejszemu widzowi?

Aleksandra Rembowska  Recenzje

Język, który ocala

Język do oc(a)lenia to spektakl przygotowany przez Alicję Borkowską z udziałem dwudziestu pięciu osób-amatorów.

Małgorzata Piekutowa  Recenzje

Ożenek Fania

Zadara kompletne rozmija się z tonem Fantazego – widzi dramat, gdzie go nie ma, a komizm, finezję i ironię Słowackiego zabija za pomocą slapsticku i wygłupu.

Łukasz Drewniak  Opinie

Kołonotatnik 74: Historia kolarstwa górskiego na Kefalonii

W żadnym zestawieniu czy rankingu minionego sezonu nie pojawia się ku mojemu ubolewaniu kategoria Najśmieszniejsza scena. Gdyby jednak taka była, pierwsza trójka moich ulubionych scenicznych gagów wyglądałaby następująco.

Tomasz Mościcki  Recenzje

Ściana Poredy

Krzyczcie, Chiny! spełnia większość kryteriów, które ironista Puzyna uznawał za sine qua non, by przedstawienie było nowoczesne.

Ewa Danuta Godziszewska  Rozmowy

W jakiejś sprawie, niekoniecznie po czyjejś stronie

Zaczynam się zastanawiać, w którym kierunku pójdziemy: jak bardzo jesteśmy niezależni albo właśnie zależni od władzy. Rozmowa z Grzegorzem Falkowskim, aktorem Teatru Powszechnego w Warszawie.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/92: Dziennik czasu niewoli

Tak mi się wydaje, że Barbara Wysocka chciała w Juliuszu Cezarze wypróbować starą formułę teatru politycznego, który wcale nie wywracał naszego myślenia o świecie, tylko potwierdzał codzienne rozpoznania: gdzie dobro i gdzie zło.

Małgorzata Piekutowa  Recenzje

Białe slipy Wolanda

Jolanta Janiczak i Wiktor Rubin postanowili sprowadzić do Warszawy bohaterów powieści Michaiła Afanasjewicza Bułhakowa.

Aleksandra Rembowska  Recenzje

Teatralny apokryf

Przedstawienie Eweliny Marciniak zasługuje na uznanie nie tylko z powodu wielkiej skuteczności w uruchamianiu teatralnej maszyny.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/122: Bohaterstwo w postaci czystej

Powszechny wzmacnia się trochę na zasadzie opiekuńczego przytuliska, artystycznego azylu dla fal uchodźczych aktorów i reżyserów.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/140: Glątwa. 15 glos w wiadomej sprawie

Spektakl Frljicia został skonstruowany naprawdę sprytnie. Jest łopatologiczny i agresywny wyłącznie w relacjach z drugiej ręki.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/145: Łzy Anny Ilczuk

Chcę być dobrze zrozumiany: popieram protest wrocławski, kibicuję zespołowi. Morawski musi odejść. Aktorów nie wolno zwalniać z pracy.

Piotr Olkusz  Recenzje

Nie tym razem

Dyskomfort znany każdemu – petycja w słusznej sprawie, ale sformułowana w sposób, z jakim wolelibyśmy się nie identyfikować. I co robić? Podpisać?

Łukasz Drewniak  Opinie

K/147: Ogniu krocz za mną

Pod warszawski Teatr Powszechny przyjechała w zeszły piątek straż pożarna, a przed nią policja. A jeszcze wcześniej przyszli prawicowi bojówkarze z Młodzieży Wszechpolskiej i ONR.

Janusz Majcherek  Felietony

Szczęśliwe dni: 29 maja

W chwili, gdy piszę ten felieton, pod Teatrem Powszechnym gromadzą się bojówki narodowców. I raczej nie torebkami będą okładać wrogów.

Dominik Gac  Recenzje

Długi warkocz

Krzysztof Garbaczewski przy okazji inscenizacji Chłopów Władysława Stanisława Reymonta wziął się za bary z teatralną mitografią polskiej wsi.

Piotr Olkusz  Recenzje

Upadanie na czas

Świetne Upadanie Árpáda Schillinga jest jak opowieść o podróży w czasie: dla jednej Polski to podróż do poczciwej przeszłości, dla drugiej – wyprawa do światów wciąż nieznanych.

Szymon Kazimierczak  Recenzje

Po Klątwie

Prywatne opowieści aktorów mają stosunkowo małą moc uderzeniową i sprawiają wrażenie, jakby Powszechny sam sobie malował laurkę za polityczną niezłomność.

Malwina Głowacka  Recenzje

Pasja Franza K.

Proces przypomina metafizyczny Zeittheater. Teatr zaangażowany, mocno uwikłany w rzeczywistość, ale też podejmujący fundamentalne pytania egzystencjalne inspirowane prozą Kafki.

Dominik Gac  Recenzje

Inch’Pollah

Uchodź! to kolejna opowieść zrealizowana według hasła „swój do swego po swoje”.

Dominik Gac  Recenzje

Czarna radość

Przedstawienie w Teatrze Powszechnym pokazuje, że radość nie zawsze jest szczęśliwa. Pod śmiechem kryje się dramat. Dzieło Jakimiak nie jest lusterkiem, a krzywym zwierciadłem.

Magdalena Figzał-Janikowska  Recenzje

Edyp '68

„To nie jest spektakl o Polakach w ogóle lub o Żydach w ogóle” – to jeden z pierwszych komunikatów, jakie kierowane są do widzów Sprawiedliwości Zadary.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/185: Teatr, który wyręcza

Spektakle o przymusowej żydowskiej emigracji z Polski w 1968 roku, dające świadectwo, że mierzymy się z dzisiejszym wstydem i hańbą sprzed pięćdziesięciu lat, nie są i nie mogą być żadnym zadośćuczynieniem.

Joanna Ostrowska  Recenzje

Zwierzo-ludzio-upiory

Od strony estetycznej Ludzie przypominają dość typowy pokaz tego, co nazywane jest performance art.

Dominik Gac  Recenzje

Czy mają Państwo chwilę na rozmowę o człowieku? ​

Są Bogowie opowieścią o kłopotach znanych nam od czasów Wieży Babel, ale też świadectwem osobliwej polifonii.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/201: Niewolę wolę

Spektakl z Powszechnego jest ważny. Wysocka wypowiada się z jego pomocą racjonalnie, a nie emocjonalnie.

Łukasz Drewniak  Opinie

K/206: Aktorzy i Sprawiedliwość

Ratajczak i Rowicki nie chcieli po prostu wystawić Aktorów prowincjonalnych w wersji uwspółcześnionej w realiach innego teatru, z podmienionymi aluzjami środowiskowymi. Zasada jest inna.

Dominik Gac  Recenzje

Czyja ta walka?

Jakub Skrzywanek, wystawiając książkę Adolfa Hitlera, postawił w stan gotowości publicystów i komentatorów.

Piotr Dobrowolski  Rozmowy

Teatr to stół laboratoryjny

Staramy się budować szeroki kontekst, wspólnie z widzami tworzyć pogłębione relacje. Rozmowa z Pawłem Łysakiem, dyrektorem Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera w Warszawie.

Piotr Olkusz  Recenzje

Po tym, co teraz

W spektaklu Capri – wyspa uciekinierów Krystian Lupa zarówno wytyka naszą codzienność palcem, jak i doświetla ją metaforą, nie strzelając jednak oskarżeniami we wszystkich, w których mógłby strzelać.

Kamila Paprocka  Rozmowy

Utracony raj w nas pracuje

Być może ludzkość nie dojrzała do tego, żeby odważniej pomyśleć o konstruowaniu czegoś lepszego od demokracji. Rozmowa z Krystianem Lupą, reżyserem, scenografem, dramaturgiem.

Dominik Gac  Recenzje

Daj boże skandal

Widowiskowa rewia na Pradze! Teatr Powszechny walczy o widza prywatnych scen stolicy? Oczywiście, że nie.

Dominik Gac  Recenzje

Do góry

Boska komedia w Teatrze Powszechnym jest męcząca, momentami wręcz nieznośna.

Szymon Kazimierczak  Recenzje

Pryzmat

Anna Ilczuk odczytała Ronję Astrid Lindgren jako opowieść o konfliktach starego pokolenia.

Piotr Olkusz  Recenzje

Podróż w miejscu

Co powie Odyseja kosmiczna 2021? Że przez ostatnie kilkanaście miesięcy okrutnie się nudziliśmy i nie wymyśliliśmy nic nowego. Szkoda.

Magdalena Figzał-Janikowska  Recenzje

Rytuał żałobny

Postać Beuysa, nie tylko artysty, ale przede wszystkim aktywisty, stała się inspiracją dla spektaklu Martwa natura Agnieszki Jakimiak w Teatrze Powszechnym w Warszawie.

Juliusz Tyszka  Recenzje

Krótka impresja recenzencka na temat Martwej natury, czyli na cóż więcej nas aktualnie stać, poza autoironią?

Spektakl Martwa natura ma być czymś więcej, ma być prawdziwym, niezafałszowanym wstrząsem. Czy jest?

Piotr Olkusz  Recenzje

W poczekalni

Zabawa w teatr? Brzmi bezkarnie, a przecież w tych Biegunach dominuje raczej perspektywa przejętego dziecka zanurzonego w powadze trudnych gestów, nie zaś dystans dorosłego obserwatora.

Dominik Gac  Recenzje

Wszyscy jesteśmy Kurtzami

Artyści Powszechnego rzeczywiście popłynęli w głąb powieści. Dotarli daleko i nie zmienia tego fakt, że co jakiś czas wyskakiwali na brzeg, by poddać w wątpliwość sens rejsu i zapłacić smutną daninę dla obowiązującego dyskursu.

Anna Jazgarska  Recenzje

Wilcze godziny

Twarzą w twarz w reżyserii Mai Kleczewskiej i z dramaturgią Łukasza Chotkowskiego opowiada o tym momencie nocy, o „wilczej godzinie”. Ale okrutnie rozciągniętej do nieznośnie długich dni.

Dominik Gac  Recenzje

Akty

W Opowieściach niemoralnych reżyserowanych przez Jakuba Skrzywanka opartych na tekście, który napisał razem z Weroniką Murek, mamy do czynienia z trzema osobnymi historiami. Łączy je obsada i temat przewodni – seksualność.

Dominik Gac  Recenzje

Skóra na niedźwiedziu

Jeśli ktoś szuka symbolu „cywilizacji śmierci”, o której mówią czasami kościelni hierarchowie, to spektakl warszawskiego Powszechnego jest jak znalazł.

Magdalena Figzał-Janikowska  Recenzje

Filoktet przyszłości

Spektakl młodej reżyserki Agaty Koszulińskiej to ciekawa podróż w badaniu granic ludzkiej sprawczości.

Magdalena Figzał-Janikowska  Recenzje

Psychodeliczne powroty

W Imagine Krystiana Lupy scenę nieustannie nawiedzają widma przeszłości. Imagine jest bowiem opowieścią o powrotach – tych projektowanych, niemożliwych, nieudanych.

Dominik Gac  Recenzje

Hucpa z grzybnią

Chodzenie na Grzyby do teatru jest jeszcze nudniejsze niż chodzenie na grzyby do lasu.

Aleksandra Rembowska  Recenzje

Przebudzenie

Jura Dzivakov, nie po raz pierwszy goszcząc w otwartym na świat Teatrze Powszechnym, w kolektywnej współpracy polsko-białoruskiego zespołu tworzy sztukę opartą na założeniu pokrewnym greckiej tragedii.

Jacek Cieślak  Recenzje

Wariatka skuteczniejsza od Rollisonowej

Bardzo to przyjemne, iść do Teatru Powszechnego na Przypadkową śmierć anarchisty według Dario Fo, czyli farsę o polskiej policji.