Iwona, księżniczka Burgunda, reż. Radosław Rychcik, Akademia Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego, Filia we Wrocławiu

Sorry, I am vegan

Iwona, księżniczka Burgunda we wrocławskiej AST to przykład mądrej sztuki reżyserii i rzetelnego aktorstwa!
Diabły, reż. Agnieszka Błońska, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie

Daj boże skandal

Widowiskowa rewia na Pradze! Teatr Powszechny walczy o widza prywatnych scen stolicy? Oczywiście, że nie.
Anioły w Ameryce, reż. Małgorzata Bogajewska, Teatr Ludowy w Krakowie

Z tęsknotą, ale i z lękiem

Spektakl może być ważnym etapem dialogu, prowadzonego przez twórców Teatru Ludowego z widownią, nie tylko tą nowohucką.
9. Festiwal Teatralny KONTEKSTY, 28 listopada – 1 grudnia 2019, Poznań

Lalki w kontekście i bez

Dziewiątą edycję festiwalu uznaję za udaną. Przede wszystkim organizatorom z Teatru Animacji należy pogratulować doboru spektakli.
Chroma, reż. Grzegorz Jaremko, Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie

(Nie)widzenie

Chroma Jaremki to spektakl bardzo hermetyczny, całkowicie zatopiony w subiektywnych przemyśleniach twórców.
Anhelli, reż. Margo Zālīte, Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

Grand spectacle total

Kto pragnie logicznie skomponowanej, dramaturgicznie uporządkowanej całości operowego widowiska, niech raczej się nie wybiera na Anhellego w poznańskiej operze.
Psujesz trochę humor wszystkim dookoła scenariusz, reż. Teatr Zakład Krawiecki, Teatr Zakład Krawiecki we Wrocławiu

Performance as research

W rezultacie performatywnych badań powstał spektakl o równie programowym, co prowokacyjnym tytule: Psujesz trochę wszystkim humor dookoła.
Matka Joanna od Aniołów, reż. Jan Klata, Nowy Teatr w Warszawie

Języki ludzi i aniołów

Siłą spektaklu Klaty są role aktorskie. Niejednoznaczna i pełna sprzeczności jest postać księdza Suryna, granego przez Bielenię.

Nur für Deutsche?

Przez dwie godziny mieszkańcy Berlina z klasy średniej śmiali się z samych siebie, oglądając spektakl, w którym Maja Zade i Thomas Ostermeier ukazywali pustkę ich drobnomieszczańskiego żywota.

(Nie) do opowiedzenia

Zmęczone Darii Sobik ubrane przez Joannę Drozdę w kostium kabaretu są rodzajem eksperymentu. Twórczynie mówią „sprawdzam”: na ile da się opowiedzieć szerszej niż środowiskowa widowni o wyczerpaniu czymś, co w oczach ogółu wciąż nie wydaje się pracą, ale rodzajem hobby, przygrywką do prawdziwego życia.