(A)pollonia

Spektakl pochodzi z otwartych zasobów Ninateki.

Reżyser – Krzysztof Warlikowski
Muzyka – Paweł Mykietyn, Renate Jett, Piotr Maślanka,
Paweł Stankiewicz
Montaż – Rafał Listopad
Scenografia – Małgorzata Szcześniak
Kostiumy – Małgorzata Szcześniak
Charakteryzacja – Monika Kaleta, Joanna Chudyk
Instrumentalista – Paweł Bomert, Piotr Maślanka, Paweł
Stankiewicz, Fabian Włodarek
Dźwięk – Andrzej Hamerski
Producent – Adam Sienkiewicz, Anna Kulawik Rzońca
Wokalista – Renate Jett

(A)pollonia w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego stanowi eklektyczną opowieść o ofierze i ofiarowaniu. Porusza problematykę odpowiedzialności za czyny i sensu ofiarnictwa. Materię literacką przedstawienia stanowią zarówno teksty antyczne – dramaty Ajschylosa i Eurypidesa, jak i dzieła najnowsze: twórczość Johna Maxwella Coetzeego i Hanny Krall czy kontrowersyjna powieść Łaskawe Jonathana Littella. Teksty te traktowane są przez reżysera spektaklu w sposób wybiórczy i patchworkowy.

(A)pollonia opowiada historię trzech kobiet: Ifigenii – poświęconej przez ojca Agamemnona za ojczyznę, Alkestis – oddającej życie za męża Admeta oraz Apolonii Machczyńskiej, która zginęła podczas wojny, osieracając przy tym swoje dzieci, ponieważ zdecydowała się ukrywać Żydów. Heroizm okazuje się w przypadku bohaterek dwuznaczny, ich wybory moralne podlegają zakwestionowaniu. Reżyser zadaje niewygodne pytania: o głęboki sens ofiary, o prawo do decydowania o życiu – cudzym, ale i własnym, skoro czasem decyzje dotyczące naszego życia wpływają też znacząco na losy innych. Warlikowski podważa również mechanizm uświęcania ofiar oraz jednoznaczny osąd moralny zbrodniarzy wojennych – Agamemnon po powrocie z Troi wypowie monolog z Łaskawych: „Nigdy nie będziecie mogli powiedzieć: nie zabiję (…); jedyne, co możecie powiedzieć, to: mam nadzieję nie zabijać”. Wątki dramatyczne zostały w spektaklu poprzeplatane z kontrastującymi stylistycznie songami w wykonaniu Renate Jett.

Na uwagę zasługuje scenografia spektaklu autorstwa Małgorzaty Szczęśniak. W hali fabrycznej wytwórni wódek Koneser aktorzy poruszają się na tle białej ściany, na której widać zbliżenia ich twarzy rejestrowane nieustannie śledzącą ich kamerą oraz w dwóch pomieszczeniach z pleksi – stylizowanych na salon (ruchomy) i łazienkę (a może raczej rzeźnię).  Dominującymi materiałami scenografii są się metal, beton, pleksi i folia, konotujące przestrzeń rzeźni czy laboratorium. Aktorom, przyjmującym często monologowo-marionetkowy styl gry, towarzyszą naturalnych rozmiarów manekiny-dzieci.

W spektaklu pojawiają się we fragmentach następujące utwory literackie: Oresteja Ajschylosa, Matka Hansa Christiana Andersena, Mamo, gdzie jesteś? Andrzeja Czajkowskiego, Elisabeth Costello Johna Maxwella Coetzeego, Ifigenia w Aulidzie, Herakles oszalały i Alkestis Eurypidesa, Pola Hanny Krall, Łaskawe Jonathana Littella, Pobojowisko Marcina Świetlickiego i Poczta Rabindranatha Tagore’a.