Kamyk
Kamiński, występując w drobnych rolach, nawet w epizodach, potrafił wprawić widownię w stan euforii.
Żadnych ustępstw
Ważnym pytaniem jest to, na ile poglądy Craiga przyczyniły się do zmian w teatrze, a na ile były po prostu jej oznakami.
Papież lokówki, Napoleon ondulacji
Z życiem Cierplikowskiego wiąże się nierozwiązana do dzisiaj tajemnica. Jak to możliwe, że został zapomniany i co stało się z jego ogromnym majątkiem?
Oświecony tyran
Schiller długo funkcjonował jako oczytany dyletant, teoretyk, człowiek, który wszędzie bywa, wszystko wie, coś tam pisze, pięknie śpiewa, ale właściwie trudno powiedzieć, kim jest?
Arnold Szalony, Arnold Wytrwały
Inspiracją dla każdego, kto, nie będąc artystą, chciałby zarobić na teatrze, może być Arnold Szyfman.
Idealista
Jaracz miał poczucie ciągłości historii teatru w Polsce. A przynajmniej chciał, żeby taka ciągłość była.
Jewgnienij Wachtangow albo Zen w sztuce reżyserii
Czy Wachtangow naprawdę pogodził ze sobą szkołę Stanisławskiego z działalnością Meyerholda?
Aktor i król
Każdy, kto choć raz odwiedził Teatr Narodowy, musiał przechodzić obok pomnika Wojciecha Bogusławskiego dłuta Jana Szczepkowskiego. Wyfraczony mężczyzna z cylindrem w ręku wydaje się taksować w powadze mijającą go publiczność.
Ojciec polskiej scenografii
Scenograf, zdaniem Frycza, musiał umieć własnoręcznie wykonywać rekwizyty i szyć kostiumy. Jego wychowanków, reprezentujących nieraz bardzo odmienne sposoby myślenia, określa się jako przedstawicieli krakowskiej szkoły scenografii.
Męczennik Czystej Formy
Przed twórcą, który uzna teorię Czystej Formy, otwiera się perspektywa nieograniczonej wolności.
Miłość do teatru – lekcja Adama Grzymały-Siedleckiego
Historycy teatru podchodzą do Siedleckiego nieufnie. Szukając materiałów do swoich książek, ciągle przyłapują autora Świata aktorskiego moich czasów na nieścisłościach.
