jestem lekka… to intensywna, ale krótka, bo ledwie godzinna zabawa teatrem, podzielona na umowne części odnoszące się do konkretnych przedstawień.

Szef lubelskiej sceny, Daniel Adamczyk, tworzy swoje spektakle jakby koncepcje teatru ubogiego i rapsodycznego odcedził z wzniosłości, patosu i nadęcia, po czym dodał do nich kilka porcji czystej, instynktownej zabawy.

Lubelska Historyja… to przykład poważnego potraktowania tradycji. Żadne to zaskoczenie, jeśli pamiętać, że Gajewski z tego rodzaju repertuarem mierzył się już kilkukrotnie w warszawskiej Pracowni Staropolskiej.

Spektakl Jędrzeja Piaskowskiego i Huberta Sulimy to trzecia realizacja duetu na deskach lubelskiego teatru. Dwie poprzednie przyniosły młodym twórcom rozgłos. Tym razem coś nie wyszło.

Zarówno dramaturgicznie, jak i scenograficznie jest Psie serce spektaklem tradycyjnym, jakby wyjętym z przeszłości dużo dalszej niż czasy przed pandemią.

Wspólne z Margulesem mam niewątpliwie podejście do pracy z aktorem. Ja też uważam, że teatr to aktor. Rozmowa z reżyserem Łukaszem Witt-Michałowskim.

Twórczości Gardzienic nigdy nie kibicowałem, nie badałem jej, w siedzibie Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice” byłem ostatnio w 1991 roku

Jest baśniowo i romantycznie. Delikatnie i czule. Konwencjonalnie. I albo tę konwencję kupimy, albo Nad Niemnem w adaptacji Huberta Sulimy i w reżyserii Jędrzeja Piaskowskiego objawi się jako przeestetyzowany i zamulony staw.

Kimberly Akimbo posłuszne tajemniczym teatralnym siłom, których rozpoznanie i okiełznanie jest z reguły zadaniem reżysera, ciąży ku komedii i dramatycznym przerysowaniom.

Zastanawiam się, czy to nie jest tak, że jeżeli chce się dziś nawiązać nić społecznego porozumienia czy dialogu, to trzeba zaczynać myślenie od ramy teatru takiego, jaki ta druga strona lubi. Rozmowa z reżyserem Jędrzejem Piaskowskim.