K/318: Dramatyczny zwrot akcji

K/318: Dramatyczny zwrot akcji
Jak widać, zastanawiam się w tym tekście, jaką dynamikę zmian uruchomi przyjście Moniki Strzępki do Dramatycznego. Co się stanie ze starą widownią, zespołem aktorskim, jak zareagują na jej dyrekcję inne sceny.

K/317: Dopiski po Dziadach

K/317: Dopiski po Dziadach
Skoro krakowskie Dziady przeszły już do historii polskiego teatru, nie tylko z kronikarskiego obowiązku warto przyjrzeć się kilku zdarzeniom, które zabrały się tam wraz z nimi.

K/316: Przyszłość, która już jest

K/316: Przyszłość, która już jest
Jeszcze do niedawna polscy twórcy wyśmiewali lata dziewięćdziesiąte jako punkt odniesienia dziaderskiej nostalgii i epokę społecznych niesprawiedliwości, przegranej i źle pomyślanej transformacji.

K/315: Bez powrotu, bez odwrotu

K/315: Bez powrotu, bez odwrotu
TR już jest na Placu Defilad. Choć nie ma jeszcze budynku, obu sal, przestrzeni rezydencyjnych, studia audio i wideo. Ale jest idea.

K/314: Wszystko nie tak

K/314: Wszystko nie tak
Nie relatywizuję winy Passiniego, nie śmieję się z bezradności naprawiaczy świata.
Maria Stuart, reż. Martin Kušej, Burgtheater w Wiedniu

K/313: Ściana z ciał. Maria Stuart w Burgu

K/313: Ściana z ciał. Maria Stuart w Burgu
Wiedeńska premiera Marii Stuart Martina Kušeja odbyła się na początku września. Dyrektor Burgtheater zaplanował ją na triumfalne otwarcie zamkniętego dotąd z powodu pandemii teatru.

K/312: Okrzyki i pojedynki

K/312: Okrzyki i pojedynki
Walka o warszawski Teatr Dramatyczny nabiera rumieńców. W drugiej połowie listopada 2021 roku wiadomo przynajmniej tyle, że do bezpośredniego pojedynku staną Monika Strzępka i Tadeusz Słobodzianek.

K/311: Drganie

K/311: Drganie
Opowieść Wawra kołatała mi w głowie, kiedy słuchaliśmy o irracjonalnych wybuchach nienawiści do lekarzy, które pojawiły się chwilę po powszechnej euforii, podziwie i szacunku dla służby zdrowia ratującej ludzkie życie w czasach koronawirusa.

Kołonotatnik 5: Stawka większa niż życie

Co tu dużo mówić: dobrze się czyta i słucha o nieszczęściu kredytowym, kłopotach mieszkaniowych, utracie płynności finansowej ludzi sztuki. A niech cierpią, jako i my cierpimy! Bieda niezawiniona i niezasłużona wpisuje się także w stereotyp artysty teatru. Głód stymulatorem twórczości, brak stabilizacji pretekstem do walki o czystość stylu.