Wesele, reż. Wojciech Kościelniak, AST Wrocław

Raz do koła, raz do koła

Jedno da się powiedzieć z pewnością – Kościelniak zapewnił swoim podopiecznym prawdziwy wycisk.
Ciemności kryją ziemię, reż. Marcin Liber, Teatr Dramatyczny m. st. Warszawy im. Gustawa Holoubka

Odtwarzanie przetwarzanie

Patrząc na rejestrację czytania Ciemności kryją ziemię, zastanawiałem się nad miejscem powieści Andrzejewskiego na liście polskich tekstów literackich.
Morderstwo (w) Utopii, reż. Grzegorz Laszuk, Teatr Polski w Poznaniu i Komuna Warszawa

Nie przewijaj, to są ważne sprawy!

Żeby zrobić krok dalej w spektaklu Grzegorza Laszuka trzeba pogrzebać obiecujących nowy wspaniały świat filozofów, spalić za sobą mosty i pożegnać utopię.
Jezioro, reż. Daria Kopiec, Teatr Dramatyczny w Warszawie

Palcem po wodzie

Niejasność wydaje się głównym mankamentem przedstawienia z Teatru Dramatycznego. Wieloznaczność sprzyja poszukiwaniom, ale musimy się tym zająć sami.
2020: Burza, reż. Grzegorz Jarzyna, TR Warszawa

Przebodźcowanie

W 2020: Burzę wplótł Grzegorz Jarzyna wiele aktualnych wątków – ekologię, Strajk Kobiet, konflikt starych ludzi z nowymi, pandemię i towarzyszącą jej atrofię prawdziwych relacji.
Jeńczyna, reż. Monika Strzępka, Narodowy Stary Teatr w Krakowie

Konserwa pod pierzyną

W Jeńczynie, mimo jej tonu półserio i lekkiej formy, jest potencjał diagnozy chorób jątrzących polskie społeczeństwo, które swoje źródło mają w łóżku i jego okolicach.
Cyrano, reż. Katarzyna Raduszyńska, Teatr Dramatyczny im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu

Serduszko przebite szpadą

Cieszy mnie, że teatr powraca do takich postaci jak Cyrano de Bergerac. Nie tak często widzimy na scenie kogoś, kogo moglibyśmy nazwać prawdziwym bohaterem.
Paralele, Fundacja Analog

Żyćko i światy równoległe

Video-przedstawienie Paralele Fundacji Analog, opowieść o mikrokosmosie siedmiopiętrowego bloku odseparowanego od reszty świata przez pandemię, powstało w odpowiedzi na przeprowadzkę teatru w przestrzenie online.

Jednym zdaniem

Niemal trzygodzinne przedstawienie zakopiańskiego Teatru im. Stanisława Ignacego Witkiewicza to wielka praca Emilii Nagórki, która nie tylko wyreżyserowała spektakl i zagrała w nim, ale także dokonała adaptacji znakomitej powieści Wiesława Myśliwskiego.