Życie intymne Jarosława, reż. Kuba Kowalski, Teatr Wybrzeże

„One cannot control the life of a dżdżownica”

One cannot control the life of a dżdżownica”
Życie intymne Jarosława to spektakl przyglądający się związkowi Jarosława Iwaszkiewicza z Jarosławem Błeszyńskim.
Mojżesz i Aaron, reż. Romeo Castellucci Wzrost i upadek miasta Mahagonny, reż. Ivo van Hove

Tęsknoty za iluzją

Tęsknoty za iluzją
Mojżesz i Aaron oraz Wzrost i upadek miasta Mahagonny to gorzkie i przerażająco prawdziwe diagnozy Europy lat trzydziestych XX wieku.
Szekspir bez cenzury. Erotyczny żart na scenie elżbietańskiej, Jerzy Limon, Fundacja Terytoria Książki.

Laptop i inne (nie)obyczajne wyrazy

Laptop i inne (nie)obyczajne wyrazy
Znakomita i wyjątkowa w polskim piśmiennictwie książka Jerzego Limona rozpoczyna się objaśnianiem kodów wizualnych.
Pan Ein i inne historie, Wiktor Szenderowicz, przekład Jerzy Czech, ADiT.

Ludożerstwo czy dieta ludzka?

Ludożerstwo czy dieta ludzka?
Jerzy Czech wykonał doprawdy wspaniałą pracę translatorską, zaproponowawszy nam pozycję, która będzie jedynie zyskiwała na aktualności.
Hamlet.pl. Myślenie „Hamletem” w powojennej Polsce, Wanda Świątkowska, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Nie tylko o Polsce

Nie tylko o Polsce
Książkę Wandy Świątkowskiej nie tylko uważam za świetne opracowanie podjętego przez autorkę zagadnienia, ale też najzwyczajniej ją lubię.
Męczeństwo Joanny d’Arc, reż. Carl Theodor Dreyer, Francja, 1928.

Scena/ekran: Mnich Artaud

Scena/ekran: Mnich Artaud
Po szeregu filmów, w których w roli protagonisty występował niezastąpiony William Szekspir, zacząłem zastanawiać się nad tym, kogo z wielkich ludzi teatru rzeczywiście mógłbym zobaczyć na ekranie.
Wzór na pole trójkąta, reż. Jan Hussakowski, Nowy Teatr im. Witkacego w Słupsku

A, B, C

A, B, C
Wzór… to przykład teatru, którego centrum stanowi słowo. Świat wyłania się tu z języka i w języku wyczerpuje.
Pinokio, reż. Alexandre Marquezy, Teatr Arka im. Renaty Jasińskiej we Wrocławiu

Pinokio forever

Pinokio forever
Wrocławski Teatr Integracyjny Arka zagrał opowieść o drewnianym pajacyku w wigilię wyborów. I to zagrał na żywo przy pełnej widowni.

Ani mi się śni

Ani mi się śni
Alicja uwodzi formą, czaruje piosenkami, ale tym, którzy oczekują morału i jasnego przesłania, pokazuje figę z makiem. Daje do rozgryzienia zagadkę bez instrukcji obsługi, zmusza do wysiłku interpretacji bez taryfy ulgowej.

Zmysł udziału

Zmysł udziału
Noc Walpurgi nie jest przedstawieniem przyjemnym – i to nie ze względu na tematykę. Tę mamy w polskim teatrze na tyle oswojoną, że coraz trudniej uruchomić tkwiący w niej ładunek emocjonalny.