Trochę zazdrościłem młodym twórcom, zaproszonym przez Michała Borczucha do udziału w Przemianach, tych wszystkich przygód, które musieli przeżyć na drodze do spektaklu wychodzącego od dzieła Owidiusza, a zmierzającego ku portretowi ich pokolenia.

Chcemy świadomie ingerować w system, który, rozwijając teatr i sztuki performatywne, wyeliminował z nich osoby nienormatywne, w szczególności osoby z niepełnosprawnościami. Rozmowa z reżyserką Justyną Sobczyk.

Marta Ziółek w swoim nowym spektaklu obiecuje transgresję i obietnicy nie dotrzymuje. Deklaruje feministyczny manifest „czerpiący z kultury punka i hip hopu” – i to się zgadza.

Kooperacja Żydowskiego i Papahemy to propozycja dla widza środka. Przyzwoicie zrealizowana, nie wytycza nowych szlaków ani formalnych, ani tematycznych, ale przecież nie ma takiego obowiązku.

Charlie Chaplin nie był Żydem, ale przecież nie trzeba być Żydem, żeby za Żyda uchodzić.

W Opowieściach niemoralnych reżyserowanych przez Jakuba Skrzywanka opartych na tekście, który napisał razem z Weroniką Murek, mamy do czynienia z trzema osobnymi historiami. Łączy je obsada i temat przewodni – seksualność.

Rampa i Twierdza to nie tylko Teatr Brama. Jesteśmy mocno wpisani w miejską tkankę społeczną. Rozmowa z Danielem Jacewiczem, założycielem i liderem Teatru Brama.

Artyści Powszechnego rzeczywiście popłynęli w głąb powieści. Dotarli daleko i nie zmienia tego fakt, że co jakiś czas wyskakiwali na brzeg, by poddać w wątpliwość sens rejsu i zapłacić smutną daninę dla obowiązującego dyskursu.

Troje performerów w IV RP Snów to bez wątpienia ludzie, ale jakby z innej, dziwnej ulepieni substancji. Powleczeni obcisłymi kombinezonami jak drugą skórą, zdają się płynni.

Noc Walpurgi nie jest przedstawieniem przyjemnym – i to nie ze względu na tematykę. Tę mamy w polskim teatrze na tyle oswojoną, że coraz trudniej uruchomić tkwiący w niej ładunek emocjonalny.