AKCEPTUJĘ
  • Strona używa plików cookies, korzystanie z niej oznacza, że pliki te zostaną zamieszczone na Twoim urządzeniu. więcej »

Ci, którzy chcą dowalić, i konserwatyści

 

Definiowanie się przez wroga jest definiowaniem dość wygodnym. Mówimy sobie: „My nie tak jak oni, oni są…”.  I już dowiadujemy się, czego chcemy, a nawet może trochę i tego, jacy jesteśmy.

Na przykład orientujemy się, że pewną przyjemność czerpiemy z tak zwanego – przepraszam za wyrażenie – „dowalenia” i że poprawia nam samopoczucie fakt, że dzięki temu poczuliśmy się jakby trochę lepsi, mądrzejsi i w ogóle – wyszło na nasze.

I naturalnie odnieśliśmy sukces. Nasz wróg przegrał, a my wygraliśmy.

Wygrywanie jest przyjemne (nawet wygrywanie zastępcze, czyli kibicowanie zwycięzcom, nie samodzielny triumf), a przegrywanie przykre i zwykle frustrujące.

Wszelkie porady dotyczące nadstawiania drugiego policzka, pocieszenia, że ostatni będą pierwszymi, samookłamywania, że wprawdzie przegraliśmy, ale zwyciężyliśmy moralnie, jakoś nie satysfakcjonują zwierzęcej strony naszej osobowości.

Prawdopodobnie dlatego zrodziły się cywilizacje.

Cywilizacje w sposób mniej lub bardziej przejrzysty porządkują relacje międzyludzkie, ustalają, co jest w naszych postępowaniu właściwe, a co nie, porządkują, hierarchizują, ograniczają, kanalizują.
Sukces wpisują w uznane normy społeczne, walka musi toczyć się na pewnych zasadach.

Obecne skurczenie się świata dzięki nowoczesnym mediom wprawiło ludzkość w poważną konfuzję.
Zderzyły się cywilizacje i – nie okłamujmy się – jest to zderzenie nowej jakości.
Obcinanie głów niewiernym jako przejaw odmiennej cywilizacji z trudem mieści się w jeszcze nieobciętych głowach przedstawicieli innych kultur, a obyczaje niewielkich plemion w dorzeczu Amazonki też raczej odrzucamy, choć dość obłudnie staramy się docenić ich równorzędność wobec naszej plemiennej obyczajowości europejskiej.
Ubolewamy, że zaginą, ale łatwo wytykamy im krwiożerczość i prymitywizm, zapominając jakoś, że to głównie dzięki europejskiej cywilizacji zafundowaliśmy sobie Holocaust i dwie czarujące wojny światowe.

Bardzo trudno jest w tej sytuacji odpowiedzieć na pytanie, co jest lepsze: postęp czy konserwatyzm?

Bo z jednej strony niełatwo jest pogodzić się z faktem, że zbiorowość żąda od nas – jako jedynego słusznego zachowania – pielgrzymki do Mekki lub potępienia wszelkich form rozwodów, a z drugiej chcielibyśmy należeć do społeczeństwa trzymającego się jakichś zasad gwarantujących rodzaj fair play lub „sprawiedliwości społecznej”.

A co to ma wspólnego z teatrem?

Bardzo wiele. Sztuka pozwala poinformować innych, jak odbieramy otaczający nas świat, a teatr jest miejscem, gdzie bezkrwawo możemy polemizować z poglądami, których nie akceptujemy. I nie chodzi tu tylko o prostą publicystykę, ale również o odsłanianie ogromu sprzeczności, które dotarły do naszej świadomości wraz ze zderzeniami kultur i cywilizacji.

Mam wrażenie, że wciąż w bardzo niewielkim stopniu eksploatujemy regiony tych zderzeń.

Konserwatyzm z przyczyn oczywistych ledwo zauważa odmienność.
Za główne zagrożenie społeczne konserwatyzm od zawsze uznawał upadek autorytetu, a z reakcją na nowość lub inność zazwyczaj miał kłopoty. Trudno się dziwić, że trochę się pogubił.

W okopach Świętej Trójcy dopuszczalnym problemem jest przechrzta, ale co zrobić z życiem seksualnym dzikich? Wielożeństwem muzułmanów i mormonów? Tolerować, ignorować czy nawracać?

Roger Scruton pewnie by odpowiedział, że nie wszystkie systemy społeczne zasługują na przetrwanie i że w zgodzie z teorią Darwina przetrwa to, co najsilniejsze. Brzmi to jednak nie najlepiej, nonszalancko, pogardliwie, prawie jak faszyzm.

Ci, którzy chcą spojrzeć prosto w stalowe oczy prawdy, przedstawiciele walczącej nowej lewicy, mają jeszcze bardziej skomplikowaną sytuację.

Feminizm czy walka o prawo do odmiennych upodobań seksualnych to w porównaniu ze zderzeniem cywilizacji sympatyczna i prosta w argumentacji obrona różnorodności człowieczeństwa.
Co jednak z tymi ścinaczami głów? Tymi, którzy chcą zamordować za rysunki żartujące z ich religii?
Tymi, którzy urządzili krwawy happening w teatrze – czeczeńskimi szahidkami, które zginęły, polemizując z naszą cywilizacją w moskiewskim w teatrze na Dubrowce? Samobójcami z WTC?

Dowalić czy nie? I jaki byt określił im taką świadomość?

I czy przypadkiem nie jest tak, że sukces w sytuacji, kiedy jedni na tym samym boisku grają w golfa, a inni w palanta, w ogóle nie istnieje?

I czy jakiekolwiek sensowne wnioski, sensowne kompromisy są do wynegocjowania?

Dowalić czy asymilować?

A czy asymilacja jest etyczna?

A może wyrwać ze świadomości zwierzęcą potrzebę sukcesu?

Tylko komu wyrwać? Sobie czy innym?

„Jak ja mieszkam na Nalewkach, nazywam się Izaak Goldman i handluję starzyzną, to jakiego ja mam być wyznania, wysoki sądzie? Buddyjskiego?”.

4-02-2015

skomentuj

Aby potwierdzić, że nie jesteś robotem, wpisz wynik działania:
siedem minus cztery jako liczbę:
komentarze (9)
  • Użytkownik niezalogowany muneer
    muneer 2024-02-25   18:10:59
    Cytuj

    Regular visits listed here are the easiest method to appreciate your energy, which is why why I am going to the website everyday, searching for new, interesting info. his and hers shirts for bride and groom Many, thank you

  • Użytkownik niezalogowany muneer ahmed
    muneer ahmed 2024-02-25   16:07:26
    Cytuj

    Hi there, onesie gift newborn I found your blog via Google while searching for such kinda informative post and your post looks very interesting for me.

  • Użytkownik niezalogowany muneer ahmed
    muneer ahmed 2024-02-24   10:38:02
    Cytuj

    very informative article. Learned a lot about the true meaning of feminism too. tourism in Saudi Arabia Great work.

  • Użytkownik niezalogowany asdasd
    asdasd 2024-02-17   10:45:07
    Cytuj

    I want you to thank for your time of this wonderful read!!! I definitely enjoy every little bit of it and I have you bookmarked to check out new stuff of your blog a must read blog buy ambien online

  • Użytkownik niezalogowany muneer
    muneer 2024-02-06   10:24:27
    Cytuj

    Thanks for sharing this interesting blog with us.My pleasure to being here on your blog.. bahelorette panty gift I wanna come beck here for new post from your site.

  • Użytkownik niezalogowany mark
    mark 2024-02-01   13:07:05
    Cytuj

    I am looking for and Golf Kemayoran I love to post a comment that "The content of your post is awesome" Great work

  • Użytkownik niezalogowany Stanisław Gadomski
    Stanisław Gadomski 2015-02-08   07:41:58
    Cytuj

    "Bardzo trudno jest w tej sytuacji odpowiedzieć na pytanie, co jest lepsze: postęp czy konserwatyzm?" ... "A co to ma wspólnego z teatrem?" ELEONORA - Zapytajcie Edka.0n ma zdrowy rozsądek. Jak on coś powie, to można mu wierzyć. STOMIL - Tak, Edek to mądrość zbiorowa. ARTUR - A ty, Edek? EDEK - Postęp, proszę pana. ARTUR - Jak to należy rozumieć? EDEK - No, w ogóle postęp... ARTUR - Ale jaki postęp? EDEK - Postępowy. Do przodu. ARTUR - Znaczy się... naprzód? EDEK - Tak jest. Przodem do przodu. ARTUR - A tył? EDEK - Tył też do przodu. ARTUR - Ale wtedy przód będzie z tyłu? EDEK - Zależy, jak popatrzeć. Jak od tyłu do przodu, to wtedy przód będzie z przodu, choć do tyłu. ARTUR - To jakieś mętne. EDEK - Ale postępowe, proszę pana.

  • Użytkownik niezalogowany Wojtyszko
    Wojtyszko 2015-02-08   00:28:46
    Cytuj

    Drogi jkz -"definowanie przez wroga" i "definiowanie przez negowanie" to trochę co innego.Negowanie w poszukiwaniu prawdy bywa ważne i pożyteczne. Słowo "wróg" już zawiera w sobie element decyzji i jest tyleż zrozumiałe co przerażające. Łatwość z jaką całe środowiska uznają za wroga kogoś kto ma tylko inne poglądy na spektakl lub pogląd estetyczny jest przykra , zwłaszcza gdy nawet w przypadku kogoś wychowanego w innej cywilizacji to słowo bywa naduzyciem. i o to mi mniej więcej chodziło. Pozdrawiam M

  • Użytkownik niezalogowany jkz
    jkz 2015-02-07   16:20:02
    Cytuj

    "definiowanie przez negowanie" może być p r z y z w o i t o ś c i ą, brakiem zgody na kłamstwo, odrzuceniem konformistycznego relatywizmu i uznaniem, że prawda istnieje. A religię (szczególnie czyjąś) warto szanować, bo czemu wyśmiewać, tym bardziej, że niektórzy mają zapisaną (np w szariacie) konieczność zemsty. To na czym polega prawdziwa tolerancja?