Więcej gazu

 

Wszystko zwolniło. Wszystko można zrobić za jakiś czas. Ludzie powyciągali zdjęcia z dzieciństwa, zadzwonili do przyjaciół z młodości, przypomnieli sobie o dalekich krewnych.

Bardziej przewidujący zadawali sobie pytania, co będą robić po pandemii, mniej przewidujący – co robić, żeby przeżyć pandemię, narwani rzucili się do ratowania kondycji, linii lub ojczyzny, na czym wyszli o tyle dobrze, że mieli jakieś zajęcie.

Podobno, gdy nadchodził realny socjalizm, ktoś, kto wrócił ze Związku Radzieckiego, został zapytany, jak to będzie – zamęczą nas?
– Zamęczyć nie zamęczą, ale zanudzą – odpowiedział  powracający zgodnie z doświadczeniem.

Jako doświadczony życiem dostrzegam dużo podobieństw między pandemią a socjalizmem.

Też kolejki, też trzeba uważać na to, co się powie, znowu cenzura i znowu krążące plotki, teorie spiskowe i także znacząco zachwiane poczucie bezpieczeństwa mimo braku widocznego zagrożenia.

Czyli niby wszystko dobrze, a wiemy, że wszystko się sypie.

I znaczące przypadki inteligencji bezobjawowej.

Obawiam się, aby dogorywanie pandemii nie trwało porównywalnie długo, co dogorywanie minionego ustroju, bo takie paskudztwa lubią i potrafią mieć nawroty.

Jeszcze jedno podobieństwo między socjalizmem a pandemią to to, że wtedy i teraz stawia się na młodych.

Wiadomo, że starzy mają wymrzeć, bo „to idzie młodość, młodość, radość i śpiew”.

W oficjalnych statystykach na pocieszenie tym, co przeżyli, podają, że zmarł mieszkaniec Kępna lat 82. Miał choroby towarzyszące, czyli że strata niewielka i możemy się radować, bo mogło być gorzej.

Humanizm w tych statystykach wybija się na pierwszy plan. Można powiedzieć, że aż się pieni z troski o nasze dobre samopoczucie. Tragedia, ale z nutką optymizmu.

Nie jest tak źle.

Przybędzie trochę dzieci i trochę rozwodów. Ci, co potrafią zarobić na cudzym nieszczęściu, zarobią. Ci, którzy z trudem „pchali taczki obłędu jak Bajron”, będą pchać dalej, „frajer frajera pompką od rowera” też pewnie będzie „zaiwaniać, że aż strach” – bo to klasyka. Klasyka dawno temu wszystko przewidziała, a Adam Asnyk nawet zrymował: „Daremne żale, próżny trud, bezsilne złorzeczenia, przeżytych kształtów żaden cud nie wróci do istnienia”.

A teatr?

Jeśli nauczyciele powinni zbierać truskawki, to najwyższa pora, aby ludzie teatru i opery zajęli się wywozem śmieci i innych nieczystości.

Teatru nie było w Europie przez stulecia (mniej więcej od czwartego do szesnastego wieku) i nic się nie działo, średniowiecze kwitło sobie w najlepsze. A szamba i śmieci nie mogą czekać nawet tygodnia bez poważnych zagrożeń epidemiologicznych.

Samo wywiezienie na śmietnik tych wydrukowanych kart zajmie przecież mnóstwo czasu.

A przecież dla prawdziwego artysty chyba ważniejsze jest czuć się potrzebnym społeczeństwu, niż robić głupie miny pomalowaną twarzą i podśpiewywać lub wykrzykiwać jakieś pseudoemocje.

Publiczność też się już trochę odzwyczaiła, więc nie będzie kłopotu. Są dobre wzorce w historii – purytanie pod pretekstem zarazy zlikwidowali kwitnący teatr elżbietański i po paru latach nie było co zbierać.

Zwłaszcza pogoniłbym celebrytów.

Ponieważ front walki zarysował się wyraźnie w ramach podziałów politycznych („Wy macie swoich pedofilów, my mamy swoich”, czyli – jak rozumiem – „Wasi są gorsi niż nasi”) warto przyśpieszyć działania prewencyjne.

Celebryci, staruszkowie i ewentualnie tak zwana szeroka rzesza ludzi kultury (w tym dziennikarzyny opuszczające radiowe posterunki bez zrozumienia racji etapu) może być użyta do porządkowania, sprzątania i wywożenia nawozu. Choćby w Janowie Podlaskim.

Strzelaliśmy już z diamentów do okupantów, możemy teraz pogonić gwiazdorów do jakiejś pożytecznej pracy.

Dzięki temu elity, kasty i autorytety powędrują na właściwe miejsca, a młodość chwyci stery w swoje silne i jakże pełne zapału ręce.

Po dezynfekcji.

03-06-2020