Teatr na 14 fajerek

Podróż na czternaście łap, reż. Marian Pecko, Teatr Lalek Guliwer w Warszawie

To historia troszkę zawiła, ale nie bardzo. Oto wędrówka przyjaciół, którzy nie zawsze postępują wobec siebie jak przyjaciele… Kura, Pies, Lisica i jej syn Kłaczek oraz Stara Locha zostają poddani próbie wierności, lojalności, przywiązania i gotowości do poświęceń dla innych…

Do kurnika przybywa regularnie, jak do stołówki, stara Lisica. Nie zjada jednak ptaków, lecz resztki ze śmietnika, jakie pozostawiają dla niej Kura i Pies. Kiedy ten ostatni zostaje wyrzucony przez gospodarza, a na jego miejsce zjawia się służbista-jamnik, Lisica dostaje zakaz wstępu do „jadłodajni”. Podstępem próbuje zemścić się na nowym porządkowym. Sfingowane porwanie Kury (z udziałem jej samej) ma być dowodem przeciwko jamnikowi, który nie wywiązał się z obowiązków. W rezultacie cała trójka (a właściwie czwórka, bo w wózku jeździ mały Kłaczek) ląduje poza zagrodą w poszukiwaniu nowego domu. Podczas wędrówki spotykają m.in. Starą Lochę z dziećmi. Gdy pada pytanie o możliwość przyłączenia się do jej stada, okazuje się, że miejsce znajdą tylko Kura i Pies. Przyjaciele postanawiają iść dalej razem i szukać miejsca otwartego dla wszystkich.

Zanim zbudują wspólny dom nad rzeką, muszą dać radę wilkom polującym na Kurę. Porywając Kłaczka, groźne bestie nakłaniają Lisicę do wydania przyjaciółki – w zamian za uwolnienie małego. Gdy Lisica godzi się na współpracę, z pomocą Kurze, w ostatniej chwili przed włożeniem jej przez wilki do rosołu, przychodzi Pies. Kura zostaje uratowana, wybacza Lisicy zdradę. A gdy napotkane kaczki zapraszają przyjaciół do swojego gospodarstwa, w niepełnym składzie – z pominięciem rudej damy, Kura i Pies znów stają za nią murem. Wędrowcy opuszczają staw, by z kolei przyjść z pomocą Bobrowi. Mimo wysiłków, wznoszona przez nich tama zostaje przerwana. Natychmiast po tym wydarzeniu Lisica zaalarmuje otoczenie (w tym rodzinę dzików) o niebezpieczeństwie podtopienia. Z wdzięczności za ostrzeżenie dziki gotowe są przyjąć do swego grona także Lisicę. Przyjaciele dziękują jednak za zaproszenie, bowiem obok chaty psa, dawnego stróża, przebywającego na emeryturze, znajduje się działka budowlana, na której wkrótce stanie trzypiętrowy dom dla całej kompanii.

Baśń Marty Guśniowskiej pt. Podróż na czternaście łap z powodzeniem pokazuje zespół Teatru Guliwer w Warszawie pod wodzą Mariana Pecki. Eva Farkašová, scenografka, wprowadza na scenę ruchome drewniane „mansjony” na kółkach – skrzynki okien. Ich skrzydła, okiennice posłużą za miejsce gry lalek, prowadzonych od tyłu przez aktorów ubranych jednakowo w szare, aksamitne surduty. Mansjonem jest również sekretarzyk z licznymi szufladami. Śpią w nich małe dziki pod okiem czujnej Lochy, grzebiącej w trocinach wysypanych na dolnej półce. Mobilne elementy dekoracji są jak cygańskie wozy, obwoźne scenki wędrownych grajków, teatrzyk stacji. Przywodzą też skojarzenie z „maszerującym” lasem. Świetna, wielofunkcyjna, prosta scenografia pozwala nie tylko na swobodne, dynamiczne zmiany miejsca akcji. Stwarza jeszcze jedno wrażenie. Otóż okienne ramy z upozowanymi i zastygłymi w nich na chwilę lub poruszającymi się postaciami są jak obrazy, którym malarz nadał trzeci wymiar. Gra światłocieni potęguje plastyczny efekt kompozycji.

Warto wymienić całą aktorską obsadę. Grają znakomicie, często więcej niż jedną postać: Joanna Borer, Izabella Kurażyńska, Elżbieta Pejko, Anna Przygoda, Georgi Angiełow, Krzysztof Prygiel, Adam Wnuczko. Są odpowiedzialni za sprawną i wdzięczną animację (tak, właśnie wdzięk jest tu dobrym określeniem). Obecność aktorów nie tylko nie przesłania scenicznego bycia lalek, lecz podkreśla ich złożoną egzystencję. To współistnienie ze zwierzęcymi bohaterami – nie przed, nie za, ale obok nich – wydaje się idealne i harmonijne.

W Podróż… z Martą Guśniowską i zespołem Guliwera chętnie zabiorą się nie tylko dzieci. Dorośli także nie będą chcieli stamtąd wracać.

24-06-2016