Wanna w Rampie

 

Teatr na Targówku powołany w 1974 roku przez Stołeczną Estradę jako Muzyczno-Estradowy – przemianowany później na Teatr Rampa – obchodzi właśnie 40-lecie istnienia. Chociaż nie ma tam miejsca ani na zespół orkiestrowy, ani na taniec, muzyka i musicalowe ambicje zawsze były i są znakiem rozpoznawczym tej sceny (pamiętne świetne przedstawienie Andrzeja Strzeleckiego Złe zachowanie z 1988 roku).

Od dłuższego czasu teatr, zarówno na Scenie Dużej, jak też Kameralnej, sporo gra dla dzieci. Pomysłowe pod względem edytorskim programy przedstawień wydawane są z płytami CD, by mniejsi widzowie wraz z rodzicami mogli w domu przypominać sobie i podśpiewywać słyszane w teatrze piosenki. Wyodrębniona została Scena Dziecięco-Młodzieżowa, której kierownictwo sprawuje Cezary Domagała. Nie brak mu artystycznej inwencji. Zapowiada prapremierę adaptacji książki ni mniej ni więcej, tylko filozofa Leszka Kołakowskiego Kto z was chciałby rozweselić pechowego nosorożca, i wystawienie O dwóch takich, co ukradli księżyc wg Makuszyńskiego.

Jubileuszowy sezon 2014/2015 otworzyła we wrześniu prapremiera Wanny Archimedesa. Przedstawienie o charakterze musicalowym powstało w koprodukcji z Fundacją im. Ireny Kwiatkowskiej. Założyła ją dwa lata temu bliska aktorce bratanica, Krystyna Kwiatkowska, z myślą o artystycznej działalności na rzecz dzieci, gdyż wspaniała jej Ciocia zawsze głosiła hasło: „Dla dzieci tak samo, tylko lepiej”. Sama Krystyna Kwiatkowska, solidnie wykształcona muzycznie, jest uznaną kompozytorką piosenek dla dzieci do programów radiowych i telewizyjnych, a także autorką podręczników szkolnych. Te piosenki, na ogół bardzo rytmiczne, utrzymane w stylu, by tak rzec, szlachetnej rozrywki, charakteryzuje doskonały warsztat i wysokiej próby dobór tekstów. Właśnie takie wypełniają Wannę, bowiem autorem tekstów, scenariusza całego widowiska i również jego reżyserem – jest Krzysztof Jaślar, wywodzący się z poznańskiego kabaretu TEY – niech to posłuży za rekomendację. Inteligentny dowcip, kultura aktorska nie wykluczająca brawury, nieprzeszarżowana barwność wizualna przedstawienia (scenografia i kostiumy Joanna Kuś i Bożena Ślaga) stanowią ulgę dla każdego, kto ociera się choćby tylko wzrokiem o rzeczywistość kabaretową dzisiejszej Polski i niektóre produkcje dla dzieci. Odrzucono tu konwencje zgrywy i wygłupu, a przecież często rozlega się śmiech na widowni.

Wanna Archimedesa „czyli rozśpiewana edukacja na wesoło” składa się z kilkunastu scen uplecionych wokół różnych wynalazków i odkryć: parowozu, koła, grawitacji, elektryczności, dynamitu, Ameryki, „wyporności namydlonych ciał” i in. Wiążą je postaci Profesora Rozumnego (kapitalny Krzysztof Tyniec), jego Asystentki Magistry Potakiewicz (Dominika Łakomska) i czwórki uczniów, charakterystycznych klasowych typów: Prymuski (Michalina Brudnowska), śpioszki Melepety (Dorota Osińska), Lizusa (Konrad Marszałek) i osiłka Repetenta (Robert Kowalski). Każdą scenkę pointuje piosenka; mimo dynamiki ruchu scenicznego i tempa muzyki aktorzy nie gubią żadnego słowa. Oczywiście używają mikroportów, a podkład muzyczny (w profesjonalnych aranżacjach Jerzego Jarosława Dobrzyńskiego) płynie z playbacku i trochę to wszystko brzmi za głośno, ale na teatralnych dźwiękowców nie ma rady; ci z Rampy i tak okazali się względnie litościwi… Nie zapomniano o dorosłych: dla nich jest utrzymana w rytmie krakowiaka polityczna aluzja Bajki o… Hucie Wawelskiej (jako że Nowa Huta ziała smogiem na Kraków jak wawelski smok). O wynalazku koła śpiewa się i tańczy w takt oberka.

Teatr zaskakujący, a zarazem dokładnie przemyślany; teatr bezpretensjonalny, ale też atrakcyjny dla młodych oczu, uszu i umysłów. Kolejne obrazy rozmaite przybierają formy dzięki światłom, kolorom, nastrojom. Kwartet tancerzy w zmyślnych choreografiach Ingi Pilchowskiej buduje z ciał jabłonkę Newtona, fale, które niosą statek Kolumba, duchy pod prześcieradłem (ich istnienia nikt dotąd nie udowodnił naukowo, lecz przecież są…), nogi stonogi. Ów dziw przyrody, bohaterka scenki o teorii ewolucji i prawach natury, poszczycić się może iście przebojową piosenką Zawalidroga stonoga. Na tylnym ekranie Maciej Bujwan animuje umownie rysowane akcje: a to z okna zamku wymyka się zjawa, a to pląsają na nim chińskie cienie (prawdziwie to piękna teatralna sekwencja), to znów ukazuje się schemat działania elektrycznego dzwonka, co, wyczekiwany, oznaczał końce szkolnych lekcji. Zamaszyste wejście przez widownię otrzymuje Ciotka Grawitacja, patronka kaskaderów. Gra ją, z wielkim temperamentem, występująca gościnnie znana wokalistka, Dorota Jarema. Przebrana za rudowłosą czarownicę, lecz promiennie uśmiechnięta, jeździ potem… na miotle? Skąd – na rakiecie!

Profesor Rozumny uczy nie tylko swoją teatralną czwórkę, rozmawia też z małoletnimi widzami, zadaje im pytania i szczerze zadziwiają go ich rozumne odpowiedzi. W przerwie przechadza się z koszem i wręcza dzieciom drobne upominki. Jeśli zatem publiczność w wieku szkolnym odwiedzi Rampę, pozna teatr mądry, a jednocześnie modny, bo migają światła, gra muzyka, a Magistra Potakiewicz ma krótką spódniczkę i niebieską grzywkę; teatr zaskakujący, a zarazem dokładnie przemyślany; teatr bezpretensjonalny, ale też atrakcyjny dla młodych oczu, uszu i umysłów.

3-10-2014

galeria zdjęć Wanna Archimedesa, reż. Krzysztof Jaślar, Teatr Rampa w Warszawie ZOBACZ WIĘCEJ