Hindełe, siostra sztukmistrza, reż. Paweł Passini, Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie

Sztukmistrzyni z makulatury

Czy sztukmistrz z Lublina miał siostrę? Lektura powieści Isaaca Bashevisa Singera na to nie wskazuje. Paweł Passini, reżyser spektaklu Hindełe, siostra sztukmistrza, i Patrycja Dołowy, autorka scenariusza,twierdzą inaczej.
Z miłości, Waldemar Zawodziński, Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi

Paulo Coelho

Z miłości to dziejąca się ze wskazaniem miejsca i godziny jednodniowa kronika z życia Wiednia i jego mieszkańców, ukazywanych przez Turriniego naraz z groteską, sentymentem, przerażeniem i niedowierzaniem.
Pomoc domowa, reż. Wojciech Leśniak, Teatr Zagłębia w Sosnowcu

Potrzebna pomoc!

Reżyserujący w Teatrze Zagłębia aktor, Wojciech Leśniak, po raz kolejny sięga po tekst francuskiego mistrza farsy, Marca Camolettiego.
Julia Popkiewicz, Casting. Pierwsze spotkanie aktor-reżyser, Wydawnictwo Wojciech Marzec, Warszawa 2017

Castingowa sztuka kulinarna

Casting. Pierwsze spotkanie aktor-reżyser można więc czytać jako książkę kucharską z przepisami sprawdzonymi, lecz nie znaczy to, że niezawodnymi.
Wiśniowy sad, reż. David Mgebrishvili, Teatr Nowy w Zabrzu

W obliczu katastrofy

Gruziński reżyser David Mgebrishvili w swej zabrzańskiej inscenizacji dramatu nie pozostawia cienia wątpliwości co do wykładni ostatniej sztuki Czechowa.
Kordian, reż. Jakub Skrzywanek, Teatr Polski w Poznaniu

Korowód profanacji łańcucha tabu w pokracznej formie prawdy

Próba rozpętania „korowodu profanacji wprawiającego w drganie cały łańcuch tabu” na Scenie w Malarni Teatru Polskiego w Poznaniu tym razem się nie powiodła.
Brak sensu, Aniołek, Żyrafa i Stołek, reż. Daniel Adamczyk, Teatr Czytelni Dramatu

Brak tytułu, Aniołek, Żyrafa i Stołek

Czytelnia Dramatu powołuje przestrzeń, w której spotykają się artyści z przeróżnych rewirów lubelskiego światka teatralnego ze wskazaniem na jego offowe obszary.
Pensjonat pana Bielańskiego

Ramotka

Pensjonat pana Bielańskiego w inscenizacji Marka Gierszała wykorzystuje wszystkie farsowo-bulwarowe schematy, których zadaniem jest tylko jedno – śmieszyć.

Grot ist tot?

Grot ist tot?
Trudno Grotowskiego w Sztuce intonacji polubić, choć Łukasz Lewandowski gra go kąśliwie i życzliwie zarazem. Może tu leży pies pogrzebany?