Duet (nie)istniejący
Ten obecny etap, bycia z samą sobą, jest dla mnie bardzo dobry, ciekawy i potrzebny. Rozmowa z choreografką Katarzyną Chmielewską.
Dyrektorzy są na chwilę
Dyrektorzy przychodzą z pomysłami, które albo rozwijają, albo degradują teatr, a ich następcy te wizje kontynuują lub odbudowują to, co zostało zburzone. Rozmowa z Danielem Salmanem, aktorem Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
Siła dziewczyn z Kalambura
O tym jest też ta książka – jak dziewczyny z Kalambura radziły sobie z życiem codziennym w niełatwych przecież czasach. Rozmowa z Olgą Szelc, autorką książki My, kobiety z Teatru Kalambur. Herstorie.
Nie oddamy Skiby
Ministerstwo zarzuca nam, że formuła kształcenia w naszej szkole się wyczerpała. Inne opinie docierają do nas z rynku pracy. Rozmowa z Ewą Kaczmarczyk, koordynatorką projektów i współpracy z instytucjami kultury Policealnego Studium Animatorów Kultury „SKiBA”.
Norwegia, Polska, taniec
Z jednej strony bardzo ważne dla mnie jest ciało i jego dogłębne doświadczanie. Z drugiej kocham słowo i prawie każdy mój spektakl jest powiązany z literaturą. Rozmowa z Martą Kosieradzką, tancerką i choreografką.
Modrzejewska w zawieszeniu
Kiedy zdarza mi się mówić: „dajcie nam spokój”, mam na myśli bezpieczeństwo pracy artystycznej, bo jestem przede wszystkim zmęczony tym, że nie mogę się na niej skupić. Rozmowa z Jackiem Głombem, dyrektorem Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy.
Strategia krakowska, bitwa warszawska
Jako kandydatka na redaktorkę naczelną podpadłam srodze, zamieszczając krótką notkę o sytuacji na granicy z Białorusią. Rozmowa z Ewą Hevelke i Justyną Jaworską, członkiniami zespołu redakcyjnego czasopisma „Dialog”.
Tradycja myśląca o nowoczesności
Dziś Tango nie może być dramatem idei. Nikogo nie interesuje, czy Stomil i Artur są formalistami czy egoistami. Rozmowa z reżyserem Wawrzyńcem Kostrzewskim.
Nur für Deutsche?
Przez dwie godziny mieszkańcy Berlina z klasy średniej śmiali się z samych siebie, oglądając spektakl, w którym Maja Zade i Thomas Ostermeier ukazywali pustkę ich drobnomieszczańskiego żywota.
(Nie) do opowiedzenia
Zmęczone Darii Sobik ubrane przez Joannę Drozdę w kostium kabaretu są rodzajem eksperymentu. Twórczynie mówią „sprawdzam”: na ile da się opowiedzieć szerszej niż środowiskowa widowni o wyczerpaniu czymś, co w oczach ogółu wciąż nie wydaje się pracą, ale rodzajem hobby, przygrywką do prawdziwego życia.
Hejt wiecznie żywy
Alona Szostak zaczyna swój iście benefisowy popis od zadania arcytrudnego: przez mniej więcej kwadrans wyśpiewuje i recytuje wielki przebój Wiery Gran.
Frustracje w krainie czarów
Spektakl Alicji nie będzie ma właściwie charakter autorski. Bartosz Porczyk zaprojektował dekoracje i kostiumy, był współautorem scenariusza, tekstów piosenek i muzyki, a także reżyserem.
