Kiedy zdarza mi się mówić: „dajcie nam spokój”, mam na myśli bezpieczeństwo pracy artystycznej, bo jestem przede wszystkim zmęczony tym, że nie mogę się na niej skupić. Rozmowa z Jackiem Głombem, dyrektorem Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy.

Operacji wszczepu serca do systemu opieki zdrowotnej dokonuje na scenie Szaniawskiego w Wałbrzychu zespół transplantologów pod kierownictwem Macieja Podstawnego.

Jako kandydatka na redaktorkę naczelną podpadłam srodze, zamieszczając krótką notkę o sytuacji na granicy z Białorusią. Rozmowa z Ewą Hevelke i Justyną Jaworską, członkiniami zespołu redakcyjnego czasopisma „Dialog”.

Tytuł spektaklu Christopha Marthalera wydaje się kwintesencją absurdalnego humoru organizującego sceniczny świat.

Tak jak trudno przełknąć fakt, że ten kolorowy świat zbudowany na śmietniku cywilizacji zostanie zutylizowany, tak samo trudno zrozumieć, że 620 tysięcy złotych budżetu poszło na ledwie cztery pokazy.

Strategia Sobczyk i Skrzywanka polega tu na nieustannym zderzaniu teatralnych języków i konwencji. Obok pararekonstrukcji mamy więc także rodzaj rysowanej grubą kreską teatralnej karykatury.

W swoim najnowszym spektaklu Agnieszka Jakimiak i Mateusz Atman podważają schematy mocno zakorzenione w języku. Zadają pytanie, co by było, gdyby „chama” zamienić z „panem”, oddając sprawiedliwość temu pierwszemu?

Kiedy przyjeżdżam na próby, dzieje się coś takiego, co można traktować wyłącznie w kategoriach teatralnej przyjemności. Rozmowa z aktorem Bogusławem Kiercem.

Reżyserski tryptyk we wrocławskiej Pantomimie wyjmuje Mickiewiczowski cykl z polonistycznego klucza, bierze w nawias skojarzenia z ludowością czy romantycznymi nastrojami grozy i niesamowitości.

Moc dzieli się na przemoc i pomoc. Nasze Chamstwo rezygnuje z przemocy, nie chcemy jej reprodukować. Skupiamy się na pomocy. Próbujemy dla męskości odzyskać wrażliwość i braterstwo — pomimo państwa i bez państwa. Rozmowa z Agnieszką Jakimiak i Mateuszem Atmanem.