Witajcie w naszej bajce

Pinokio. Il grande musical, reż. Magdalena Piekorz, Teatr Rozrywki w Chorzowie

Pinokio. Il grande musical to jak dotąd największy sukces produkcyjny włoskiej grupy Compagnia della Rancia. Moralitetowy charakter powieści Carla Collodiego łączy się tu z energetyczną muzyką i songami poprockowego zespołu Pooh. Polską prapremierę familijnego musicalu Włochów przygotowała w Teatrze Rozrywki w Chorzowie Magdalena Piekorz.

Wyprodukowany w 2003 roku Pinokio. Il grande musical w reżyserii Saverio Marconiego dość szybko okazał się musicalowym hitem. Marconi przygotował scenariusz spektaklu wraz z Pierluigim Ronchettim, wybierając z powieści Collodiego to, co najbardziej uniwersalne, a zatem opowieść o dorastaniu i przemianie bohatera. Przemiana ta ma zresztą podwójny wymiar: Pinokio z marionetki zmienia się w chłopca, a z niewdzięcznego egoisty w dobrego i pomocnego syna. Zanim to jednak nastąpi, na swojej drodze spotyka szereg różnorodnych postaci – tych sprzyjających (Błękitna wróżka, Świerszcz), jak również tych wodzących go na pokuszenie (Lucignolo, Lis i Kot). Musicalowy Pinokio, podobnie jak swój literacki pierwowzór, odkrywa więc uroki życia, a także ciemniejsze strony ludzkiej egzystencji, zanurzając się w kolejnych muzyczno-baśniowych sceneriach.

Owe scenerie w spektaklu Magdaleny Piekorz są imponujące, zaskakują też częstymi zmianami konwencji. Znajdziemy tu tajemniczy las, teatrzyk komedii dell’arte, Krainę Zabawek, cyrk, podwodny świat czy wreszcie pieczołowicie zaprojektowany dom Geppetta, który okazuje się najlepszym schronieniem dla niesfornej drewnianej lalki. Wraz z rozwojem akcji scenografia zaprojektowana przez Dagmarę Walkowicz-Goleśny i Dominikę Żłobińską staje się coraz bardziej feeryczna, olśniewająca kolorami i fantastycznymi elementami. Do tych ostatnich należą błyszczące lustra, w których Pinokio ogląda swój zwielokrotniony wizerunek, czy też magiczny autobus, którym bohater wraz z grupą szkolnych uciekinierów podróżuje do Krainy Zabawek. Kwintesencją baśniowości jest bodaj scena rozgrywająca się na dnie oceanu, która poza piękną oprawą wizualną w błękitnych, świetlistych odcieniach urzeka również ciekawą, „podwodną” choreografią w wykonaniu morskich stworów. Praca Jakuba Lewandowskiego, autora układów tanecznych musicalu, jest zresztą bezcenna i widoczna na wszystkich poziomach kreacji ruchowych: od solowych popisów Pinokia, przez zgrabne duety (Lis i Kot; Geppetto i Angela), po duże układy zbiorowe (scena tworzenia marionetki w warsztacie stolarskim Geppetta do utworu Idealny syn; szalony taniec i piosenka Odjazd w Karinie Zabawek; wreszcie spektakularne podwodne mambo). Inscenizacyjnym i choreograficznym majstersztykiem jest również scena ukazująca marionetkowe przedstawienie komedii dell’arte. Wykonanie utworu Mamma mia to nie tylko uzasadnione dramaturgicznie wprowadzenie konwencji teatru w teatrze, ale przede wszystkim ukłon w stronę historii włoskiej komedii improwizowanej i jej najważniejszych postaci, jakimi są Arlekin (Jakub Wróblewski), Colombina (Karolina Sypniewska) czy Pantalone (Maciej Kulmacz).

Za sukcesem inscenizacji Magdaleny Piekorz stoi oczywiście rozważnie dobrana obsada aktorska. W postać tytułową wciela się Hubert Waljewski, który podczas trwającego prawie trzy godziny przedstawienia niemal nie schodzi ze sceny. Rola musicalowego Pinokia wymaga nie tylko doskonałego warsztatu wokalnego i sprawności ruchowo-tanecznej, ale też szczególnej „dziecięcej” wrażliwości, dynamizmu i spontaniczności. Waljewski w swej kreacji łączy wszystkie te elementy, tworząc wiarygodną i rozpiętą między skrajnościami postać dziecięcą: z jednej strony nieznośną i zbuntowaną, z drugiej zaś pełną uroku i naiwności. Pinokio jest bez wątpienia postacią wielowymiarową, nieco rozchwianą i bardzo podatną na wpływ innych. Proces jego dojrzewania i skrajne stany emocjonalne doskonale ilustrują songi – momentami melodyjne i pogodne, innym razem zadziorne, buntownicze bądź dramatyczne. To zróżnicowanie charakteru piosenek w polskiej wersji musicalu dobrze oddają teksty Aleksandry Gajewskiej – opowiadające o sprzecznych uczuciach, zakazanych pragnieniach i pokusach, lecz w sposób zrozumiały dla młodego widza.

Choć postać Huberta Waljewskiego siłą rzeczy kradnie pierwszy plan, to jednak znakomitych kreacji w chorzowskim musicalu wskazać można więcej. W pamięć zapada postać groźnego i charyzmatycznego Ogniojada w wykonaniu Dominika Koralewskiego, krnąbrnego Lucignola Piotra Brodzińskiego czy ciepłej i dobrej Angeli Wioletty Białk. Sceniczną temperaturę podnoszą z kolei czołowe czarne charaktery powieści Collodiego, czyli Lis (Aleksandra Dyjas) i Kot (Marek Chudziński). Ich muzyczne duety z drugiej części I aktu nie tylko ożywiają akcję spektaklu, ale też uzupełniają go o nowy komediowo-łotrzykowski wątek.

Mimo czerpania z różnych konwencji gatunkowych, mieszania stylów muzycznych (pop, rock, śpiew operetkowy) i kostiumowo-scenograficznych (realizm, fantastyka, symbolizm) Magdalenie Piekorz udało się stworzyć przedstawienie spójne interpretacyjnie, pokazujące młodym widzom, że dziecięca wyobraźnia jest nieograniczona, a magię i baśniowe elementy można odnaleźć także w codzienności.

21-01-2022

galeria zdjęć Pinokio. Il grande musical, reż. Magdalena Piekorz, Teatr Rozrywki w Chorzowie ZOBACZ WIĘCEJ