Kabaretlalka

 

Tym razem znów wszystko jest możliwe. Na scenie mieszają się gatunki i języki. Elementy kabaretu, rewii, musicalu, teatru tworzą prawdziwie wybuchową miksturę. Grupa teatralno-kabaretowa Pożar w Burdelu pod wodzą Michała Walczaka i Macieja Łubieńskiego pojawia się tym razem pod nazwą Warszawskiego Cyrku Magii i Ściemy i Teatru Lalka po to między innymi, by nie siać więcej zgorszenia…

Dają przedstawienie dla dorosłych i dzieci. Bawią nas i siebie absurdalnym humorem, multiplikacją nakładających się, zawikłanych akcji, błyskotliwymi aluzjami do spraw bieżących natury politycznej i społecznej. Czyli jak zawsze, jak w pozostałych dwudziestu kilku odcinkach, które są już za nami. Tyle tylko, że teraz dochodzi „lalkowy” kontekst i smak związany z miejscem gry. A nawet swego rodzaju genius loci, które zostaje starannie ograne, wraz sięgnięciem do samarkandyjskich początków Teatru.    

Ramą dla widowiska staje się bunt lalek w teatrze. Lalki mają dość dominacji aktorów, którzy chowając się za nimi, cynicznie je wykorzystują, czerpią korzyści majątkowe i przywileje (z bezpłatnymi miejscami parkingowymi przed Teatrem włącznie). Marionetki postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce, wydostać się cienia i magazynu.

W tym samym czasie, gdy „na górze” trwa coś w rodzaju strajku, w podziemiach, przy budowie drugiej nitki metra badacze znajdują wielkie, tajemnicze jajo (niczym złoty pociąg) i inne dziwne artefakty, które mogą postawić w nowym świetle wiedzę na temat prapoczątków Warszawy, ale i pod znakiem zapytania znane treści legend i baśni. Tu pierwsze skrzypce obok energicznej psycholożki i „terapeużki” ratującej wszystkich od wszystkiego i zarazem mistrzyni ceremonii (Monika Babula) gra profesor Max (Roman Holc), którego pragnieniem jest podważyć uznane dotąd archeologiczne prawdy naukowych instytutów. Profesorowi w jego pracy towarzyszy asystentka Pogódka, która zresztą za chwilę przemieni się w królową smoków. Odnalezienie szkieletu Syrenki i pozostałości Złotej Kaczki czy smoczego jaja okaże się faktem tak doniosłej wagi, że ekipa badawcza w środku nocy zerwie z łóżka i sprowadzi do tunelu panią Prezydent Warszawy Hannę Gronkiewicz-Waltz, aby i ona stała się naocznym świadkiem epokowych zdarzeń. Będzie się musiała uporać z nowo odkrytą historią miasta, a na szóstą rano, z umytą głową, zdążyć na spotkanie z uchodźcami.

Ale nie na tym koniec. Równolegle wysuszona coraz bardziej Wisła odkrywa przed mieszkańcami także nieoczekiwane znaleziska. Z uosobieniem rzeki przypominającej pannę młodą w białej sukni z gigantycznym kloszem rozmawia dziarska, choć jednocześnie oderwana od rzeczywistości i kompletnie nienowoczesna dziennikarka-marzycielka, szukająca ucieczki od świata na widowni Teatru Lalka (Aneta Harasimczuk). Wyrzucona z czasopisma dla ciężko pracujących kobiet za nieudany wywiad z Wisłą i nieżyciowe artykuły, dostaje na drogę od redaktor naczelnej wizytówkę Babci Księżyc (Maria Maj). Udaje się do „wróżki”, by poznać prawdę o sobie, swoich rodzicach, a przede wszystkim matce, dowiedzieć się o misji, jaką ma do spełnienia. Jej życie zmienia się nie do poznania. Zakochują się w niej jednocześnie dwaj mężczyźni – jeden z podziemi, drugi – Lalczyn, czyli król lalek, przywódca buntu „na górze”. Jego odczarowanie (z udziałem dziennikarki) ma jednocześnie uwolnić lalki spod jarzma aktorów. A żeby jeszcze było mało, na koniec okazuje się, że dziennikarka ma korzenie smocze, nosi w sobie moc nadprzyrodzoną pozwalającą pokonać złe smoki. Jej matką była Smoczyca (Maria Maj), a ojcem kataryniarz (Grzegorz Feluś). W międzyczasie jesteśmy świadkami wkroczenia na scenę Łapacza Bajek (Michał Burbo), który próbuje zamknąć w wielkiej księdze nieposłusznych i podobnie jak lalki niełatwo poddających się opresji bohaterów legend.

Wszystko to, jak już wspomniano,  podlane zostaje rewiowo-cyrkowym sosem: z równolegle prowadzonymi działaniami na kilku planach, feerią barwnych kostiumów i świateł, interakcjami z widownią w każdym wieku, monologami i dialogami, piosenkami-songami wykonywanymi solo i w zespole, orkiestrą grającą na żywo w tle, ale też biorącą bezpośredni udział w akcji.

W tym szaleństwie jest metoda! Widać nerw i talent kabareciarzy z najlepszej tradycji polskiego kabaretu – literackiego, wyrafinowanego, rozgrywanego w oparach absurdu. Okolicznościowy – a jakże, na co wskazuje natura gatunku, ale nie przesadnie, choć rzecz jasna ironicznie i satyrycznie, odwołuje się do codziennych realiów. Brawo za błysk, dowcip i polot, i jak mówią Francuzi (którym kabaret też nieobcy) – za esprit!

Szkoda tylko, że spektakl grany zaledwie kilka razy schodzi z afisza (brak pieniędzy na eksploatację), a przecież mógłby jeszcze pożyć dłuższy czas, stając się prawdziwą wizytówką nawet samego Ratusza.

2-10-2015