Moby Dick we Wrocławskim Teatrze Pantomimy ma dwie niezaprzeczalne zalety.

‍

Przestrzeń w spektaklu Człowiek jaki jest, każdy widzi w reżyserii Katarzyny Minkowskiej jest zaskakująca malownicza; to świat-fantazja o magicznej zimie, o krainie mrozu.

‍

Ponieważ krakowski Ulisses nie domyka się fabularnie, nie można też domknąć go w akcie odbioru, nie da się też wyczerpać go w pojedynczym akcie interpretacji. I być może to świadczy o tym, że jako teatralna adaptacja powieści jest gestem wobec modernistycznego tekstu Joyce’a adekwatnym – nie służalczym ani nie przesadnie gorliwym, ale takim, który jest zdolny przenieść w przestrzeń odbioru przedstawienia teatralnego niektóre jakości towarzyszące lekturze.

‍

Z finałowej sceny Gier wstępnych w Teatrze Capitol we Wrocławiu – wbrew sugestiom zawartym w tytule – nie wyniosłem żadnych sekretów sztuki miłosnej.

‍

Spektakl Atmana i Jakimiak chce służyć sprawie emancypacji osób queerowych, poszerzania pola wyobraźni dotyczącej tego, w jaki sposób możemy żyć ze sobą, kochać się, tworzyć wspólnoty.

‍

Sławomir Narloch lubi badać, czy teksty napisane kiedyś dla teatru, a potem zapomniane, nadal mają siłę w konfrontacji z dzisiejszym widzem.

Czy wywołanie wśród młodzieżowej widowni atmosfery dobrej zabawy jest głównym celem twórców Nowego PANA TADEUSZA?

Małgorzata Szydłowska w reżyserskim debiucie przypomina losy nowohuckiego teatru Nurt – żeby oddać sprawiedliwość jego twórcom.

‍